In de periode 1985-1987 schrijft Jan Knippenberg zijn Oude Testament van het hardlopen. Het groeide al snel uit tot een cultboek voor een select groepje hard- en duurlopers. Hoewel het goed werd ontvangen was er nooit vraag naar een herdruk, er waren genoeg boeken gedrukt. Tót zijn dood in november 1995 bleef dit zo. Mondjesmaat, door mond op mond reclame, raakte een steeds breder publiek geïnteresseerd in zijn boek. Rond het jaar 2000 kwam er wel een vraag naar herdruk. Zelfs uit het buitenland kwam interesse, waaronder Duitsland. Helaas was het oorspronkelijke manuscript met veel oorspronkelijke illustraties inmiddels verloren gegaan bij een brand. De rechten van het boek waren na de dood van Jan overgegaan op de Erven Jan Knippenberg. Waarbij Hanna Knippenberg, de weduwe van ‘Knip’, het aanspreekpunt was.

Documentaire Jan Knippenberg
Sinds het jaar 2000 werd Hanna Knippenberg herhaaldelijk gebeld door mensen van verschillende pluimage met de vraag of zij aan de slag konden met het erfgoed van Ultragoeroe Knippenberg. Alleen zij wist dat Jan een werkexemplaar had met diverse aantekeningen dat van pas zou komen bij een mogelijke herdruk. Ze had met zichzelf afgesproken dat het erfgoed toekwam aan haar twee zonen: Jonathan (21) en Mikel (27). Wanneer een van beide het initiatief nam zou er werk van worden gemaakt. Inmiddels raakte ook filmmaker Dirk Jan Roeleven in de ban van Knippenberg. In 2003 startte hij met zijn tijdloze privé project: een documentaire over ‘Knip’ op zoek naar de oerbeweging, de stilte en de essentie van het hardlopen. De belangstelling nam verder toe en de telefoon rinkelde herhaaldelijk, maar Hanna bleef rustig. Zij besefte dat dit boek tijdloos is en dat een jaar meer of minder helemaal niet uitmaakte.

Uitgeverij Prometheus
Toen zoon Mikel afstudeerde in Delft in november 2006 en besloot nog een postdoctorale studie te gaan doen wist Hanna Knippenberg dat dit het juiste moment was. Enerzijds de rust van een studieomgeving en anderzijds de rust van een behaalde academische graad. Mikel begon aan een spannend emotioneel project en kreeg de beschikking over het exemplaar van zijn vader. Een aantal gesprekken met diverse mensen volgden. Het wachten was op de geschikte uitgever. In mei 2007 diende die zich aan in de persoon van Mai Spijkers. Mai had in een krantenartikel gelezen dat de klassieker van Jan Knippenberg niet meer verkrijgbaar was en raakte in hem geïnteresseerd. Hij schakelde zijn redacteur in om contact te zoeken met Mikel en zo geschiedde. Prometheus en de Erven Jan Knippenberg gingen in zee om zorg te dragen voor een waardig eerbetoon aan Jan Knippenberg. Het belangrijkste doel was om het boek weer beschikbaar te stellen voor een nieuw lezerspubliek en om een kwalitatief goed boek te maken.

De Mens Als Duurloper
Er werd afgesproken het boek te presenteren op 19 april 2008. Deze dag zou Jan 60 zijn geworden. Omdat het manuscript verloren was gegaan moest alles opnieuw gedigitaliseerd worden. Gaandeweg het traject bleek dat Melchior Ram, een duurloper, al halverwege het boek van Knippenberg was. Hij was aan het typen geslagen omdat niemand het boek kon bemachtigen en dacht dat dit wel van pas zou kunnen komen. Dit kwam zeer goed uit en zo kon een draft van het boek snel worden gemaakt. Maar een draft is nog geen boek. Vele correctie-ronden volgden. Handmatig, nauwkeurig, gevoelswerk. Zinnen werden aangepast, de opmaak werd aangepakt en passages werden veranderd. Het manuscript kreeg de aandacht die het verdiende. Vele opties voor de omslag passeerden de revue. Deze moest eenzaamheid uitstralen in een natuurlijk, poëtisch landschap. Jan Knippenberg ging liever de competitie aan met bergen, zeeën en wouden omdat deze bij hem respect inboezemden. Veel meer dan onderlinge competitie tussen mensen. Hieruit ontstond het idee van de huidige omslag.

Jan Knippenberg Memorial
Ondertussen werd er door Hanna Knippenberg koortsachtig gezocht naar foto-materiaal van voldoende kwaliteit. Dit was ontzettend lastig. Veel foto-materiaal voldeed niet aan de hoge kwaliteitseisen van de uitgever. Uiteindelijk waren alleen een aantal privé-foto’s en de afbeeldingen van de race rond het IJsselmeer en Stockholm van voldoende kwaliteit om opgenomen te worden in het boek. Het was inmiddels december 2007 en het boek naderde voltooiing. Na terugkomst van Mikel uit Londen in januari 2008 werd nog een vergadering belegd bij de uitgever om een definitieve locatie te bepalen voor de presentatie van het boek. Tot maart 2008 bleef deze onzeker. Jan Knippenberg heeft er zeker een hand in gehad want alles kwam helemaal goed omdat ook de Jan Knippenberg Memorial over 100 Engelse Mijlen uiteindelijk 19 april werd gelopen ondersteund door de Koninklijke Marine op instigatie van Hermy Heymann. Dit na een afgelasting halverwege maart vanwege bizarre weersomstandigheden. De locatie werd bepaald door hogere machten. Machten die ongetwijfeld beseften dat het één niet los van het ander kón staan. Zo geschiedde. Voor een bijzonder gedifferentieerd publiek met veel oude bekenden én op een manier die Jan Knippenberg vanzelfsprekend had gevonden werd de Tarahumara van de Lage Landen in woord en daad geëerd. Zijn geest leeft nog altijd voort. Zijn voetsporen zijn onuitwisbaar.